زامبی‌گونه

وقتی جایی که زندگی می‌کنی قابل تغییر نیست «و» تو علاقه‌ای به سازگاری با محیط نداری «چون» معتقدی «داروینیسم پشم :)» پس باید بذاری و بری.

عطایی نیست که بخوام به لقاش ببخشم. محیطی رو که فمینیسم و لیسیسم در اون بیداد می‌کنه رو به درک واصل می‌کنم و میرم میشینم یه گوشه‌ی دنج و حرفامو توی دفترچه‌ی خاطراتم نگه می‌دارم. ببینیم آخرش این هندونه‌هایی که زیر بغل میرن به جایی میرسن یا بی‌محلی به حرفای راوی تغییر؛ «آخی»هایی که به دست یک مردنما در لیست نظرات نقش بسته به نتیجه میرسه یا قدمای پسربچه‌ای که اصرار به «بی‌فکر کردن حرف نزدن» داره.

محتوای این وبلاگ پس از یادداشت برداری پاک میشه.

هیچوقت حرفای کوچیک خودمو کوچیک نمیدونم چون به اثر پروانگی معتقدم...

«تغییرات کوچک در نظام‌های کوچک می‌تواند موجب تغییرات بزرگ در نظام‌های بزرگتر بشود»

نقطه، سر خط

:):

رنگ پریده‌تر از روی سیاهم

شده‌ام

شده‌ام مرگ ساکن

در هتلی به نام چشم

خودمم بی‌عرضه‌تر از من

در دوئل با آینه

«ژرف آژنگ»

با سلام و معذرت به خاطر کم کار شدنم [و باز هم می‌دونم مهم نیست براتون :): ]

و همچنین معذرت از اهالی ادب؛ آخه شعر نو [و نیز سپید] اساساً درون‌مایه‌ای سیاسی یا اجتماعی داشته اما می‌بینید که با حسی احمقانه به نام «عشق» قاطیش کردم.

یه سری هم هستن برعکس خیلیا انقدر بااستعدادن و هنرمند ولی جایی نمی‌گن که ریا نشه. ای بلاگر گرانقدری که شعر نو میگید و توی وبسایت «شعرنو» دفتر شعری دارید، شعراتونو خوندم. کارتون عالیه D:

پرحرفی بسه. برم سراغ اصل مطلب:

مست نگاهت

بیمه‌ی شخص ثالث نداشت

حداقل خسارتی بده

بابت تصادف با نگاهم

نیست هیچ شکایت

می‌هراسم افسر نیز

مجنون کروکی‌اش شود

«ژرف آژنگ»

ای آدمک کوکی صبح شد که بیدار شی

مثل همه‌ی عمرت تکرار شی و تکرار شی

«سیاوش قمیشی»

وقته کمی تغییره :)

آدم‌های کر و کور

جان به جان

همین هستند که هستند

شل و پل

لنگ و لوک

باز همین و این

آزاردهنده‌تر است برایم

حتی از برنامه‌های شبکه‌ی نور

«ژرف آژنگ»

درخواست‌نوشت: غمگین‌ترین آهنگی که می‌شناسی برام بنویس. ممنونم...