زامبی‌گونه

وقتی جایی که زندگی می‌کنی قابل تغییر نیست «و» تو علاقه‌ای به سازگاری با محیط نداری «چون» معتقدی «داروینیسم پشم :)» پس باید بذاری و بری.

عطایی نیست که بخوام به لقاش ببخشم. محیطی رو که فمینیسم و لیسیسم در اون بیداد می‌کنه رو به درک واصل می‌کنم و میرم میشینم یه گوشه‌ی دنج و حرفامو توی دفترچه‌ی خاطراتم نگه می‌دارم. ببینیم آخرش این هندونه‌هایی که زیر بغل میرن به جایی میرسن یا بی‌محلی به حرفای راوی تغییر؛ «آخی»هایی که به دست یک مردنما در لیست نظرات نقش بسته به نتیجه میرسه یا قدمای پسربچه‌ای که اصرار به «بی‌فکر کردن حرف نزدن» داره.

محتوای این وبلاگ پس از یادداشت برداری پاک میشه.

هیچوقت حرفای کوچیک خودمو کوچیک نمیدونم چون به اثر پروانگی معتقدم...

«تغییرات کوچک در نظام‌های کوچک می‌تواند موجب تغییرات بزرگ در نظام‌های بزرگتر بشود»

نقطه، سر خط

:):