زامبی‌گونه

جای دوستان خالی و پر، با میرزای قمی دیروز به گشت و گذار رفتیم و این از ماحصل‌هاش بود:

بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم:
من دیوونه‌م :)

کاشِ من، خوبی؟ رو به راهی؟
می‌بینم سخت به انزوا رفته‌ای!
خوب است.
فقط یک چیزی؛
باش.
تو که باشی، دیگر گذشته‌ای در کار نیست تا خودم را با آن مقایسه کنم و به خودم افتخار کنم.
راستی، تو هم «خودت باش».
اگر حسرت شوی...

نمی‌خوام عوض بشی.
نمی‌خوام اونی که من می‌خوام بشی.
نه بد و نه خوب.
نه زشت و نه قشنگ.
نه خوشحال و نه ناراحت.
اصن از اول هم همچین چیزی ازت نخواستم.
حتی اونی هم که قبلاً بودی نشو.
سابق نشو،
ثابت شو.
فکر نکنم خیلی کار سختی باشه، هست؟!