زامبی‌گونه

جای دوستان خالی و پر، با میرزای قمی دیروز به گشت و گذار رفتیم و این از ماحصل‌هاش بود:

بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم:
من دیوونه‌م :)

خیلی ساده‌ست. ما زندگی می‌کنیم تا بمیریم گذشته از توشه‌ی آخرت و اعمالمون توی این دنیا. اما واقعاً معنای کامل و دقیق زندگی رو غیر از کسی که می‌میره چه کسی می‌تونه بفهمه؟! اصلاً مگه می‌شه تا چیزی رو تجربه نکردیم در موردش نظر بدیم؟! در مورد تئوری هم باید گفت که یک تئوری زمانی ساخته و پرداخته می‌شه که ما از قبل در مورد موضوع مورد نظر تجربیاتی رو داشته باشیم.

خیلیا می‌گن دنیا دو روزه و فلان؛ سؤال من از بعضیا اینه که چرا توی این دو روز؟! چرا آخه؟! ارزششو داره؟! ما که همین‌جوری هر روز داریم مردن رو زندگی می‌کنیم، پس دیگه چه درد بی‌درمونیه این اذیت و آزارا؟!

یه کم با هم مهربون باشیم...

شوریِ شوریدگی‌ام
از دستم برفته بر باد
در عوض تلخم
وقتی شیرین نیست
آن‌چه عوض دارد
گله ندارد
«ژرف آژنگ»

یاد تو هر تنگ غروب تو قلب من می‌کوبه

سهم من از با تو بودن غم تلخ غروبه

غروب همیشه واسه من نشونی از تو بوده

برام یه یادگاریه جز اون چیزی نمونده

...

جای جالبش اینه که یه غروب هم با تو یادگاری ندارم :)

اینا به کنار، حالت چطوره؟

امیدوارم خوب و شاد باشی.

من با خودم می‌جنگم این روزا.

می‌خوام کسی صدمه نبینه...

نه واقعاً که چی؟!
الان این کارت شوخی بود مثلاْ؟! تو آدمی؟؟
بهم بگو بی‌جنبه. باشه. اما تو شعور نداری دلیل بی‌جنبه بودن من نیست.
چندبار بهت گفتم از این حالات بیا بیرون؟؟؟؟
الان خوب شد؟ دل من شکست می‌فهمی؟؟!!!
با اون علایق رنگیت :(
چی بهت بگم؟! چی کارت کنم؟!
اسم خودتم می‌ذاری دوست؟!
خدایا از تو هم ممنونم این وسط. از همه انتظار داشتم جز تو
خوب بلدی منو ایستگاه کنی...

بیهوده شده‌ام
مانند زحمت آشپزی‌ام که
سیب‌زمینی‌هایش را
ناخنک می‌زنند نزدیکانش
«ژرف آژنگ»

آره دیگه عنوان کاملاً گویاست.
امروز منو کشت. نابودم کرد. آرزوهامو، دنیامو، خاطراتِ نداشتمو ...
مشکلی نیست من ازش راضیم. حق بهش نمی‌دم اما راضیم.
امیدوارم خوش‌بخت بشه هر جا که هست.
این تهِ ته، یه کم خوش‌حالم. آخه یکی یه‌جوری پا به زندگیم گذاشت و جای اونو پر کرد که انگار امداد غیبی بود.
خدایا چقدر خوبی آخه؟ چقدرررررررر؟؟؟؟ :)